ما که به نوشتن زنده ایم .تصور کنید یک اتفاقی بی افتد بگویند از امروز دیگر حق نوشتن ندارید. بعد مجبوری در ذهنت مدام برای خودت خط به خط بنویسی .نوشتن بدون مخاطب مثل قرار گرفتن در سلول انفرادی می ماند و مجبوری مدام با خودت حرف بزنی تا یادت بماند که زنده ای اما در حقیقت مرده ای. .من برای زنده بودن می نویسم.و برای اینکه بدانی زندگی می کنی باید مخاطب دست نوشته هایت را بخواند تا حس زندگی جریان پیدا کند...این را می نویسم که بدانم هنوز بعد از ابن همه سال نوشتن می توانم زنده بمانم !؟
